Stała f w DCDC

Użytkownik "Piotr Wyderski" snipped-for-privacy@neverland.mil napisał w wiadomości news:loj5t8$6dr$ snipped-for-privacy@node2.news.atman.pl...

Chyba powoli zaczyna do mnie docierać czego nie chwytam. Do tej pory jestem na etapie, że sobie kiedyś te trójkąciki rozrysowałem i mi się potwierdziło, że (m2-m)/(m1+m)<1 (gdy opadające m i m2 są dodatnie). Poza to niewiele dalej dotarłem. Po dłuższym zbieraniu informacji o wszystkich dostępnych scalakach wczoraj musiałem zamknąć ten temat (na jakiś tydzień do miesiąca lub....) bo już od 2 tygodni czeka na mnie coś do zrobienia "na wczoraj". Rozważałem raczej małe zakresy zmienności Uwe i stałe Uwy i wydawało mi się, że jak rampa = 1/2 (mniej więcej stałego) nachylenia sygnału prądowego to więcej do powiedzenia ma sygnał prądowy niż ta rampa - więc z grubsza OK. Może jeszcze kiedyś to dokładniej zrozumiem.

Dla mnie to też nie banały.

Że żart wiedziałem, ale zakładając 3 możliwe znaczenia VCC (Uwe, Uwy, Stałe V w przetwornicy) i dwa wejścia komparatora nie doszedłem o którą z 6 kombinacji chodzi :). P.G.

Użytkownik "Piotr Gałka" snipped-for-privacy@cutthismicromade.pl napisał w wiadomości news:loj9vb$b40$ snipped-for-privacy@srv.chmurka.net...

Jednak nie mogłem całkiem wyłączyć myślenia o tym.

Ja to widzę tak.

Interesują nas wypełnienia od 50% w górę (więc mniejsze wykluczam z rozumowania - choć przy dużych zmianach Uwe przetwornica zaprojektowana z rampą może wejść w tryb poniżej 50%). Zakładam, że:

- nie jest to jakiś zasilacz laboratoryjny (Uwy stałe),

- rampa równa dokładnie 1/2 nachylenia w drugiej fazie (ono jest stałe, bo Uwy stałe).

- rampa dodana jest do sygnału ze sprzężenia napięciowego - do limitu prądu, a nie do sygnału o prądzie (tylko dlatego, że łatwiej mi sobie wyobrazić dwie piły a nie ich sumę) Gdy wypełnienie bliskie 100% rampa równa 1/2 nachylenia w drugiej fazie jest optymalna więc musi być. Czyli najgorszy przypadek jest gdy wypełnienie równe 50%. Rampa mogła by być

Wyobrażam sobie stan stabilny. Napięciowe sprzężenie zwrotne przesuwając rampę w górę lub w dół wpłynie ma max prądu. Jeśli założymy, że wypełnienie musi pozostać stałe (mamy przez napięcia wymuszone dokładnie 50%) to przesunięcie max impulsów prądu będzie o tyle o ile rampa została przesunięta - czyli to, o co chodzi. Ale faktycznie gdyby jej nie było przesunięcie max prądu byłoby już w pierwszym impulsie po przesunięciu, a tak to w pierwszym przesunięciu w górę o 1 max prądu podniesie się nie o 1 tylko trochę mniej (nie chce mi się tych trójkątów.... - ale tak co najmniej 0.7 się podniesie).

Czy to jest jakiś problem. Mi się wydaje, że żaden. Wzmocnienie pętli przechodzi przez 0dB (tak jak czytałem) i tak w okolicy 1/10 do 1/8 f pracy więc to, że w czasie jednego impulsu zadziała trochę słabiej (wyrówna w drugim) to chyba mały pikuś. Mylę się? Pewnie są jakieś prace naukowe, które rozważają któreś tam miejsce po przecinku, ale czy w praktyce to ma jakiekolwiek znaczenie. P.G.

Czuję się wywołany do tablicy.

Nigdy, ale to nigdy nie uważałem się za fachowca od teorii sterowania. Jestem praktykiem, konstruującym układy zasilania i projektującym elementy indukcyjne do nich. Nie dla zabawy, tylko zawodowo. Efekt jest taki, że muszę zajmować się sprawami praktycznymi, wgłębiać w idiotyczne normy, tłumaczyć rzeczy elementarne kosmitom, którzy nigdy nie powinni zajmować się elektroniką i po prostu brak mi już czasu na teoretyczne dywagacje, dzielenie włosa na czworo i liczenie diabłów na łebku szpilki.

Zdaję sobie doskonale sprawę z niestabilności sterowania prądowego ale absolutnie nie mogę lekceważyć rzeczy zasadniczej: mamy do czynienia z rzeczywistymi elementami a nie idealnymi. I MUSZĘ przede wszystkim brać pod uwagę możliwość znacznego przeciążenia przetwornicy, zwarcia jej wyjścia, pracy przy napięciu wejściowym poniżej zakładanego czyli sytuacje, w których - z powodu wysokich prądów chwilowych - może dojść do nasycenia rdzenia elementu indukcyjnego. I tu jest podstawowa przewaga klasycznego trybu prądowego nad wszelkimi, innymi rozwiązaniami - w prosty sposób zabezpieczam cały układ przed skutkami sytuacji skrajnych i przypadkowych. Wolę poświęcić trochę jakości odpowiedzi impulsowej oraz zaryzykować niestabilność przy skrajnie niskich obciążeniach niż za kilka miesięcy dostać wiadomość, że klient reklamuje partię iluś tysięcy transformatorów, bo przy pracy w warunkach skrajnych (czyli na marginesie założeń - żeby nie było nieporozumień) dochodzi do niespodziewanych awarii kilku % zasilaczy. Powtarzalnie.

I chyba praktyka pokazuje, że żaden: na świecie działają pewnie setki milionów przetwornic w trybie prądowym i w większości z nich kompensacja jest zrobiona na prostym dzielniku piły z generatora, o ile w ogóle, i nikomu niższe osiągi przetwornicy nie przeszkadzają.

Są, a przy tym często bardzo ciekawe, bo opisują zachodzące w układzie zjawiska, a nie zbywają temat na zasadzie "daj pan tam opornik 47k i nie wnikaj, po co". Zobacz np. to i sam oceń, zwłaszcza rysunek 12:

Jak poszukasz, to znajdziesz ich całkiem sporo, więc z jakiegoś powodu to na uczelniach badają. Tylko, że to jest hi-tech, który można wykorzystać dopiero mając odpowiednie środki (np. formowanie sygnału kompensatora na DACu sterowanym przez silne DSP), albo wręcz numeryczne rozwiązywanie równania przetwornicy w czasie rzeczywistym i planowanie kształtu _następnego_ impulsu, a nie tylko reagowanie na poprzedni stan systemu jak w metodach PID. Nie czuję się kompetentny do stwierdzania, ile z tego znajdzie zastosowanie w jutrzejszych kontrolerach przetwornic, ale tryb kontroli prądu szczytowego też kiedyś był nowinką. :-)

Pozdrawiam, Piotr

A ja jedynie amatorem, bez formalnego wykształcenia w tej dziedzinie. Dlatego poprzez "wywołanie do tablicy" chciałem jedynie poprosić o sprawdzenie, czy przedstawione Piotrowi wyjaśnienia znajdują się w przyzwoitej odległości od prawdy, bo takie jest moje obecne rozumienie tematu kompensacji.

Dodam też, że trochę Ci się nie dziwię w sprawie wyboru zawodu. Im więcej się tego uczę, tym ciekawsze to się okazuje. Tyle, że mnie ciągnie do przetwornic procesorowych, o których Twoje zdanie znam...

Pozdrawiam, Piotr

Użytkownik "Piotr Wyderski" snipped-for-privacy@neverland.mil napisał w wiadomości news:lojeuf$eda$ snipped-for-privacy@node1.news.atman.pl...

W tym miejscu pomyślałem - coś muszą przecież robić, aby się wykazać.

A tu mnie przekonałeś. Jak się zobaczy ile tego nawsadzali w taki na przykład TPS23753A (schemat blokowy z trudem się mieści na stronie) to właściwie nie można wykluczyć, że za jakiś czas będzie się kupowało scalak 3x3 mm w którym DCDC będzie wspomagane ilomaś MIPSami. P.G.

To nie są polskie uczelnie. ;-) Jak się chciałem dowiedzieć o przetwornicach tyle, by móc wsadzić tryb kontroli prądu szczytowego w PIC nie wpadając przy tym w podstawowe pułapki, to google wyrzucało tego ilości wykluczające "ściemę" na masową skalę.

To nawet nie muszą być rzeczywiste MIPSy: jeżeli już wiesz, co trzeba wygenerować, to można pomyśleć nad układem analogowym lub hyrbydowym o podobnej funkcjonalności. Jak w tym starym kawale: "uderzenie młotkiem: 1 dolar; wiedziałem gdzie: 999".

Pozdrawiam, Piotr

To nie wybór - to przypadek. W latach 80-tych bawiłem się przetwornicami. Mając w pracy trochę czasu i dostęp do przyrządów (wtedy nie było łatwo), rozgryzałem przede wszystkim przetwornice dwutaktowe. Potem przez 20 lat zdradzałem elektronikę, zajmując się programowaniem. Wróciłem do zawodowej elektroniki 7 lat temu, gdy wypaliłem się jako programista.

Gdybym miał wybór, to wolałbym zajmować się analogową elektroakustyką a nie zasilaczami. Ale komu w dzisiejszych czasach potrzebny analogowiec, który zaczynał na lampach? Do audiovoodoo mnie nie ciągnie - jestem na to za uczciwy.

Użytkownik "Piotr Wyderski" snipped-for-privacy@neverland.mil napisał w wiadomości news:lojg7a$fqn$ snipped-for-privacy@node1.news.atman.pl...

Z książki "Niezwykłe perypetie odkryć i wynalazków" pamiętam to w postaci:

- stawianie krzyżyków kredą - 3$

- za to że wiedziałem gdzie stawiać - 997$. i to było przedstawione nie jako kawał a autentyk (ale nie wykluczam, że bohater tego autentyku po prostu znał ten kawał).

W czasie studiów dorabiałem sobie naprawiając różne rzeczy, które ludzie przynosili znajomemu rzemieślnikowi. Pamiętam jak jeden klient przyniósł coś nietypowego (dyktafon na miniaturowe taśmy) i poprosił o szacunek ile naprawa. Jak usłyszał, że jakieś 100zł to się gorączkował, że pan pewnie wymieni jeden tranzystor i tyle weźmie! Na to ten rzemieślnik: Tranzystor mogę panu wymienić za 5zł. Który mam wymienić?

Faktycznie wymieniłem tam tranzystor. Pierwszy raz widziałem tak mały tranzystor (to były okolice 1980r) (sześcianik o boku 1...1,5mm z 3 wąsikami, z których jeden się po prostu urwał przy samej obudowie).

Ale nie jestem pewien, czy nie mieszam dwu niezależnych zdarzeń. P.G.