dostrajanie transformatora impedancji przy uzyciu sieci neuronowych

NTG. O sieci pytaj raczej na pl.comp.programming. Ale zadaj bardziej ogolne pytanie, nie pytaj sie o strojenie transformatorow, bo na nie prawie na pewno nie uzyskasz odpowiedzi

pzdr. j.

Witam

Dziekuje za odpowiedzi, ale zdaje mi sie ze nie dokonca zostalem zrozumiany, albo zle i niedokladnie przedstawilem problem.

Obwod o ktorym wspomnialem, nie jest "czystym", odizolowanym od srodowiska obwodem. Parametry elementow obwodu sa zalezne od rodzaju urzadzenia, jakie dostrajamy, od typu elementu (rone moce, grubosci drutow, rozne rdzenie, materialy itd.), a nawet od rodzaju obudowy jaka zostala zastosowana. Jedynym parametrem (lub cecha) niezmiennym jest to ze sposob zachowania elementow jest podobny w zakresie jednej serii urzadzenia.

Druga sprawa, to ze nie mamy dostepu do charakterystyk poszczegolnych elementow, a tylko mamy do dyspozycji pomiar impedancji surowego przetwornika oraz koncowej, wynikowej impedancji widzianej od strony zaciskow wzmacniacza. To co musimy "powiedziec" operatorowi to ile zwojow ma odwinac lub dowinac z transformatora lub/i cewki, tak aby impedancja sie zgadzala. Cala sztuka jest w tym, aby zrobic to w jak najmniejszej liczbie prob.

Celowo zapytanie skierowalem na ta grupe, gdyz nie jest (na razie) moim problemem samo zaprogramowanie i stworzenie sieci neuronowej, a raczej, ocena (jak na razie negatywna) pomyslu z zastosowaniem sieci neuronowych do tego celu.

Jeszcze raz dziekuje za pomoc.

pozdrawiam

Pawel

Witam Wydaje mi sie ze jednak ta grupa. Nie chodzi mi o pomoc w zaprojektowaniu architektury sieci. Jezeli tak mnie zrozumiales, to zle przedstawilem problem. Mi chodzilo o ocene pomyslu, a nie o konkretne rozwiazanie programowe.

Przeczytaj prosze moja odpowiedz kilka postow nizej. pozdrawiam Pawel P.

Witam

Zdaje sie ze w dalszym ciagu nie umiem wytlumaczyc o co mi chodzi. Moze powiem tak: ten sam przetwornik wymaga innych wartosci cewki i kondensatora w zaleznosci od tego w jakim urzadzeniu siedzi aby osiagnac ta sama wartosc koncowa impedancji.

Prawdopodobnie wynika to stad, ze kazde urzadzenie charakterysuje sie jakimis wlasciwosciami magnetycznymi, ktore wplywaja na koncowe wlasciwosci ukladu.

pozdrawiam Pawel

Dnia Fri, 28 May 2004 12:39:18 +0200, Pawel <no snipped-for-privacy@poczta.onet.pl> napisał:

Ty pewnie chcesz miec maksimum mocy na przetworniku wiec wystarczy ze zainterseujesz sie metodami minimalizacji funkcji wielu zmiennych np metoda simpleks lub levenberga-marquadta. W tym drugim przypadku pochodne policzysz sobie numerycznie. Sieci neuronowe do tego sie moim zdaniem nie nadaja (zbędne komplikowanie).

Tylko zapewne chodzi o to, że wyznaczanie zespolonej impedancji jest na tyle kłopotliwe, że człowiek z odpowiednią praktyką, nie męcząc się z mierzeniem, jest w stanie tylko na podstawie swojego doświadczenia dobrać szybko trafo.

Czy jak chcesz rzucić piłkę, to wrzucasz na komputer równianie ruchu i wykonujesz pomiaru wszystkich parametrów?

impedancja raczej zawsze jest zespolona ;)

A w jaki sposób zaimplementujesz "doświadczenie" w kontrolerku, ostatnio każdemu sie zdaje że każdy problem można rozwiązac sieciami neuronowymi optymalnie, a to jest bzdura. Co do równania ruchu to gdyby to piłką miał rzucać mikrokontroler to oczywiście że trzeba by ich użyć a nie np. sieci neuronowych tudzież człowieka "z odpowiednim doświadczeniem", logiki rozmytej, algorytmów genetycznych czy co tam jeszcze jest teraz modne.

To co popularnie jest nazywane impedancją jest zaswyczaj jej modułem... Stąd moje uściślenie.

Nieśmiało przypominam - to nie ja chcę budować sieci neuronowe. Staram się tylko wyjaśnić pewne zjawisko dotyczące umiejętności człowieka w konfrontacji z kłopotliwymi pomiarami i obliczeniami.

Zadaniem jest rzucenie piłki. I nie mam pewności czy to własnie układ z siecią neuronową nie byłby skuteczniejszy i _prostszy_ niż mikrokontroler z zaszytym na sztywno programem. A już zdecydowanie najskuteczniejszy byłby wytrenowany człowiek - nawet analfabeta nie znający prawa powszechnego ciążenia.

Wiesz... Przednią część 'dziobu' japońskiego superekspresu Hikari AKA Shinkaisen do dzisiaj ręcznie, małym młoteczkiem na małym kowadełku, z kilkudziesięciu kawałków kleci mały, zasuszony staruszek. I nie jest to dowcip ani anegdota...

Dnia Wed, 2 Jun 2004 15:35:00 +0200, SP9LWH snipped-for-privacy@autorom.pl napisał:

co ma yorguś zaczynać , chyba nie zauważyłeś że nie ja jestem inicjatorem tego wątku, ponadto zasymulować sieć neuronową to w np atmelku raczej trudno i tam gdzie znane są rozwiązania analityczne raczej sie ich używa.

Ty sobie żartuj. Ja jestem starszy pan ;-) i jakby mi ktoś 20 lat temu powiedział, że będę zawodowym programistą a w domu, trzyosobowa rodzina, będzie używać 7 komputerów, to bym go śmiechem zabił.

Dzisiaj nasz śmiech wywołuje propozycja zastosowania sieci neuronowej do dobierania przekładni transformatora. 20 lat temu nie marzyłem nawet o tym, że można inaczej zlokalizować uszkodzenie w kablu ziemnym jak mostkiem Murraya, licząc na kartce błędy metodami uproszczonymi. Sam 3 lata później, na Spectrumnie napisałem specjalizowany program do opracowywania wyników serii pomiarów i po kilku minutach (łącznie z wprowadzaniem danych) miałem porządny wynik, z odchyleniem standardowym, odrzucaniem wyników absurdalnych itd. I wszystko opracowane w formie graficznej...