Opslag Capaciteit Smartcards/Chipcards

Dit al geprobeerd met google?

--
Groeten,
André
http://www.xs4all.nl/~bausie/

Gister Netwerk gekeken toevallig? ;)

MJ

Precies en werd ik benieuwd naar de opslagcapaciteit van deze kaarten om te kunnen beoordelen wat ik van dat verhaal moet vinden.

Met 8 kB lijkt het mij duidelijk dat het predikaat "oplichter" de Nieuwegeiner beter past dan dat van "uitvinder": zelfs God krijgt de natuurwetten niet dusdanig aangepast dat 16 films daar op gaan passen.

Niks geen "broncode".

Dat dacht ik dus ook, maar het zou natuurlijk ook kunnen dat alleen zijn "programma" op die kaart stond en de opslag van de films in het kastje zelf werd gedaan.... Jammer dat er zo weinig technische info te zien/horen was.

MJ

MJ escribío:

Meer dan genoeg informatie werd gegeven: er werd duidelijk beweerd dat de presentatiefilms van zo'n smart/chipcard af zouden komen, althans, zo zou de Nieuwegeiner het over hebben willen brengen zijnde visueel bedrog.

De hedendaagse maximale opslagcapaciteit van zo'n smart/chipcard bedraagt overigens zo'n 4 Megabit (500 kiloByte), nog altijd 3x kleiner dan een oer-oude 'ordinaire' 3,5" floppy-disk. Dat heb je wat exorbitants in handen. Dat is anno 2004. De Nieuwegeiner Jan Sloot zou een card van 64 kB hebben gebruikt, citerende van

"De elektrocechnicus zet de monitor aan en steekt een witte smartcard met een 64 kilobyte chip in het daarop aangesloten apparaatje. Op de 64 kB chip van de smartcard staat een code die zestien volledige speelfilms op het scherm van de monitor kan laten verschijnen."

...en een passage verder:

"Hij beweerde dat er ook 64 films op pasten. Dat komt neer op een verkleiningsfacror van twee miljoen!"

Waarmee hij beweerde dat hij een film zou kunnen comprimeren tot 1 kB

Daar gaan geen reproduceerbaar toonbare films op passen, zeker niet met de beste compressie: daar blijft niets van over dat herkenbaar voor film zou kunnen gaan.

Waanzin.

Sloot zelf claimt in zijn octrooi-omschrijving een winst van slechts een factor 8, geen factor 2 miljoen. Een voorbeeld van hoe de 'uitvinder' aan dat voordeel dacht te kunnen komen: "Een televisiebeeld is opgebouwd uit lijnen. Als twee lijnen hetzelfde zijn, volstaat Sloot met één omschrijving daarvan." Maar dat principe wordt al jaren toegepast. Voor een octrooi moet aan drie belangrijke voorwaarden worden voldaan: nieuwheid, uitvindersgehalte en industriële toepasbaarheid. Deze octrooien bewijzen dat in Nederland nauwelijks nog een toetsing plaatsvindt en dat octrooi-aanvragen veel te gemakkelijk worden gehonoreerd.

Ook ik heb de documentaire van Netwerk gezien. Vol belangstelling natuurlijk, omdat er iets magisch aan zit.

Bij mij rezen de vragen :

1 Hoe werd het kastje verbonden met de laptop ? 2 Met welk programma werden de films afgespeeld op de laptop ? 3 Waar is het "apparaat" dat de films kon opnemen ? Er werd tenslotte alleen gesproken over een kastje met chipcard waarmee de film afgespeeld kon worden.

Bij vraag 1 zou het betekenen dat ofwel een apart hardwareonderdeel voor de laptop is ontwikkeld of dat de data over een COM of LPT-poort verstuurd werd (USB was nog niet zo bekend voor 1999). Zou het over LPT of COM gaan, dan zou het betekenen dat de COM- of LPT-poort onvoldoende capaciteit had om alle data over te zenden, laat staan 16 films. Daaruit mag je dan concluderen dat de decryptie/decompressie op de PC zou plaatsvinden en dat het kastje dan een "ordinaire" chipkaartlezer is. Dus,. het daadwerkelijke programma staat dan op de laptop en niet op het kastje. Het hele verhaal wordt natuurlijk anders wanneer het kastje rechtstreeks op een monitor oid kon worden aangesloten. Dan was een TV-kaartje voldoende op PC of laptop, waarbij vraag 2 waarschijnlijk niet belangrijk meer is.

Het lijkt me dat vraag 3 ook belangrijk is in het geheel. Wanneer gesproken wordt over het afspelen, moet er ook iets zijn om een code te berekenen voor een film. Dus er moet ook ergens een "recorder" zijn die een opname terugvertaald naar de unieke code. Waar is dat "ding" ?

Wat betreft de uitvinding, ik kan me voorstellen dat de uitvinder iets heeft ontwikkelt op basis van een samengestelde coderingsleutel met de volgende parameters :

- de horizontale lijnen

- verticale lijnen

- kleuren (rgb)

- tijd

- ??? Dus voor iedere parameter een soort algorithme (wiskundige formule) waar je een paar getallen / waarden voor hoeft in te vullen (2x^2 + 3x

• 5 wordt dan bijvoorbeeld "235"). De waarden voor alle parameters kun je uiteindelijk ook achter elkaar vastplakken tot een lange sleutel / code / getal. Maar eerlijk gezegd, bovenstaande is een zelfbedachte optie. Het is fictie en misschien onmogelijk, maar het zou me niet verwonderen dat je ooit via een multi-dimensionele (schrijf je dat zo ?) matrix van algorithmen en cijfers iets dergelijks kan oplossen. (De ene sleutel de wiskundige functies beschreven, de andere sleutel de unieke waarden die vereist zijn).

En het blijft merkwaardig dat -ook al zou er sprake zijn van oplichting- dat :

- bij ABN AMRO zonder blikken of blozen een 50 mln wordt klaargelegd

- R. Pieper zoveel zakenmensen en bedrijven mobiliseert. Het lijkt me een enorm gezichtsverlies, na het debacle.

- R. Pieper het in de mail had over de processoren die geregeld moesten worden. Je zou dan denken dat hij daadwerkelijk kennis heeft genomen van de inhoud van het kastje. (en het kastje is "stomtoevallig" 1 dag alleen in handen geweest van R. Pieper)

- R. Pieper steeds gretiger werd, betreffende de zeggenschap in het bedrijf en de overstap van Philips naar Fifth Force Inc.

- na de dood, opeens veel zaken van de aardbodem zijn verdwenen.

Tot slot, wat er echt is gebeurd, zal wellicht nooit achterhaald kunnen worden. De tijd zal het leren, maar interessant / spannend was de uitzending van Netwerk wel. Zou het allemaal flauwekul zijn, dan is het in ieder geval een retegoede reclame voor het boek "de Broncode" van Eric Smit. En het boek zal volgens mij ook interessant zijn voor een verfilming.

...

Natuurlijk kan dat! Ik kan je een compressie geven die elk willekeurig bestand van 1MB kan comprimeren naar een paar bytes. Probleem is echter dat je dan ENORME lookup tables gaat krijgen, namelijk voor elke unieke file die mogelijk is binnen 1MB.

Dat is dus niet praktisch. En daarom gebruikt niemand dat.

Pieper heeft een reputatie, dan is het makkelijk om geld te vinden. Als hij het niet was geweest dan zou het bedrijf door de standaard molen zijn gegaan inclusief een review van het product. Er is werkelijk NIEMAND die de bank dan geen negatief advies zou geven.

S.

Elk willekeurig? Dat gaat echt niet, hoe groot je lookup table ook is.

Je hebt namelijk het tel-argument.

Stel ik heb de mogelijke bestanden:

000 001 010 011 100 101 110 111

En ik maak codewoorden voor elk van deze 'bestanden' van 3 bits elk. Dan heb ik 8 codewoorden in mijn tabel. Voor grote bestanden geldt dit net zo.

Om de goede tabel te kiezen moet ik dus 3 bits meegeven, waarmee de decompressor het goede resultaat uitleest. Resultaat: er is geen compressie.

Een verliesloze compressor kan niet alle bestanden comprimeren. Vaak wordt dit opgelost met een enkel toegevoegd bit (of byte), dat aangeeft 'geen compressie'. Alle gecomprimeerde bestanden een bit langer, maar de overhead voor niet-comprimeerbare bestanden blijft beperkt.

Bij verliesgevende compressie kan het natuurlijk wel. En MPEG is absoluut het einde niet. Zolang er in blokjes en pixels gedacht wordt... ik vermoed dat een compressie die 3D-modellen berekent en die overstuurt het wel eens kan gaan worden... ooit. Erg goed voor binnenopnames, maar reisverhalen comprimeren erg slecht.

Thomas

Niet als je een eis van "herkenbaarheid" toevoegd.

Stel ik maak een film: Iedere seconde laat ik 4 letters uit het alfabet zien. Zwart/wit, alleen hoofdletters, lekker simpel.

Verder mag de compressie het beeld vervormen zoveel het wil, zolang de letters herkenbaar blijven.

Dat zijn toch makkelijke voorwaarden voor de compressie niet?

Goed: 1.5 uur => 5400 sec, 4 letters/sec > 21600 letters.

26 letters in het alfabet, dus totaal 26^21600 mogelijke, verschillende films.

Dat is een getal met 30563 cijfers.

Zouden we al deze films nummeren, dan heb je (log(26)/log(2) * 21600)=

101300 bits nodig, alleen al voor het volgnummer.

M.a.w. een algoritme dat claimt een film van anderhalf uur op te slaan in minder dan 101300bit (zo'n 12,5 KByte) kan een film zo simpel en saai als ik hierboven heb beschreven niet opslaan. Tenminste, niet zodanig dat alle letters in de film herkenbaar zijn.

Groeten, Steven

--
Als je de puntjes voor de @ vervangt met een onderstreepje(_) mailt het 
makklijker
If you replace the dots before the at with an underscore (_), mail will 
be delivered

Mijn argument was dat 'elk bestand kleiner maken' niet mogelijk is met omkeerbare compressie - er zijn altijd bestanden die groter worden.

Mar verliesgevende compressie kan je wel een grootte garanderen. Maar inderdaad, je blijft veel bits nodig hebben voor herkenbaar beeld.

Dat klopt zeker. Al zullen de letters in de film wel met elkaar samenhangen en daar zal dus wat extra compressie mogelijk zijn. Maar er zijn ook andere dingen in beeld dan een paar letters...

Thomas

Maar het was dus juist GEEN compressie methode. Het is het treugbrengen van data tot steeds weer terugkerende elementen, die elementen vormen de "bron". Vervolgens heb je nog maar heel weinig erlelmnetn nodig om het oorspronkleijke bestand terug te krijgen door de "bron' op juiste wijze voor dat bestand uit te lezen, daarvoor is maar heel weinig capaciteit nodig, die stond dus op dat kaartje. De "bron" was het "kastje".

Het is enigzins te vergelijken met stenografie. Dta is gebaseerd op steeds terugkerende elementen in de taal.

Normaal lukt het je niet gesproken tekst in schrift bij te houden, met steno kan het opeens wel. Zonder compressie, er wordt niets weggegoooid. Denk ook aan Velotype: oppeens kan je wel in spreeksnelheid typen. Geen data reductie!

Bijvoorbeeld: een plaat bestaat uit veel treugkerende elementen, je kan er wel compressie op los laten zoals MP3, maar het blijft inefficient omdat je steeds dezelfde bewerking toepast op dezelfdde elementen. Bijvoorbeweld: het refreintje is steeds hetzelfde. Dat sla je op in de "bron" en vervolgens geef je op het juiste moment het commando wanneer het refreintje moet komen, dat kost bijna geen data. Je kan muziek of geluid terugbrengen tot steeds weer terugkerende elementen, vervolgen sla je al die elementen op als bron, en nummer ze. Je hoeft dan alleen maar op te geven welke elementen/nummers in welke volgorde weergegeven moeten worden, dat kost veel minder data, en nogmaals, geen data reductie, dus de kwaliteit is ook nog eens beter.

Hetzelfde kun je doem met beeldmateriaal, je analyseert dat en legt alle elementen vast. Om de film af te spelen hoef je alleen maar aan te geven hoe de elementen samangesteld hoevenm te worden. En met alle data, er zit altijd een flinke herhalingsfactor in.

Nogmaals: het heeft niets te maken met data-reductie, het is een heel andere benadering.

Ik weet niet of het kan, maar zo moet het ongeveer werken. het basisprincipe is dan zo simpel als het wiel.

Ja, als die 2 lijnen vlak achter elkaar komen.

Sloot laat echter al het beeldmateriaal wat je maar kan vinden analyseren en brengt dat terug tot basiselementen. Die stopt hij in het kastje.

Vervolgens kun je elke film ,ook een nieuwe, terugbrengen tot commandoos om die elementen achter elkaar te zetten dat past kennelijk op een creditcard. ruud

Precies, dat zij n de mogelijke elementen van de data. Het kan echter veel fijnmaziger en uitgebreider

Voor

Zak escribío:

Daarvan zijn Discovery, NGC en consorten op de kabel het levende bewijs: blokkerig water, vuur en bladeren :)

snipped-for-privacy@hetnet.nl.ditkanweg escribío:

Het is zeker een amusant spannend verhaal.

Er was bij de presentatie bij Pieper thuis ook een harddisk betrokken bij het bedoelde voor magisch gehouden kastje, zo was te vernemen. "voor geheugen" Voor iemand die zwaar werd gefinancieerd door z'n keukenmaat een merkwaardige keuze: omdat er toen al betere en snellere alternatieven waren.

In elk geval niet zo snel als heden ten dagen: zeer zeker te langzaam voor 16 films realtime.

En dan zit je met Windows, dat er niet echt lekker tegen kan om eens flink te moeten performen, laat staan renderen, zeker niet in '99. Dat kan iedereen beamen die wat met grafische software doet, bij het toepassen van een filter op een foto :)

Maar Win 98 ondersteunt nog een RAMDRIVE *hint* en zal hij vast niet met

32MB werkgeheugen hebben gezeuld met zulk een financieerder ;)

Dan had hij z'n notebook thuis kunnen laten, dat hij niet deed zoals vernomen.

CardReader/Writer? Imagination en etc.:)

Frames, en lijnen bestaan weer uit pixels en pixels uit een RGB-waarde dat in digitale vorm een matrix vertegenwoordigd, maar een frequentie in analoge vorm.

Het is een leuk idee. En inderdaad, in de muziek kun je binnen de 100kB prachtig durende stukken componeren op basis van voorgedefinieerd instrumentarium: MIDI, dat een tabel oplevert dat je met bzip2 tot iets meer dan de helft kunt comprimeren. Totdat er gezongen moet worden en er daarvan samples van moeten worden toegevoegd, groeit het geheel al weer aardig uit z'n jas. Het is anders niet te doen om alle stem-variaties in tables op te slaan.

Dat gegeven brengt me bij een documentarie op Discovery of NGC: waar wil je die tabellen op baseren? Je hebt bij beeld niet enkel te maken met kleurdiepte en resolutie, maar evengoed met nuance, vormen, etc: resulterend in nagenoeg oneindige onvoorspelbare combinaties.

Dat komt omdat Pieper prematuur handelde. Zoals ook werd weergegeven wachtte Pieper de eindconclusie van Philip's Lab niet af, een conclusie welke met redenen omkleedt vernietigend/afwijzend zou blijken. Pijnlijk overhaast had hij beter even kunnen wachten op dat oordeel of het de kostbare tijd en moeite wel waard zou zijn.

Het is wel zo makkelijk van tafel te vegen.

Ik vond de aanmerking "economische thriller" het verhaal goed passen.

Met Anthony Hopkins als sleutelfiguur? :)

Het beste wat er uit het verhaal kan voortkomen zijn nieuwe dromers die er door worden geïnspireerd, en mogelijk daartoe komen een echte uitvinding te doen.

Zoals? Volgens de bedrijfsarchieven hier, was in januari 2001 de grootste compactflash-kaart 64MB en liepen de harde schijven tot 80GB, dit alles consumer grade. Lijkt me dat je op die schijf wel 16 filmpjes kwijtkan, maar dat het in flashgeheugen nogal een lastig geval wordt.

USB 1.1 was al in 1997 bekend, maar inderdaad veeeeeel te traag.

De snelste processor in januari 2001 was 1,1GHz. Reken dat die laptop in

2000 misschien 500 of 600MHz aan boord zal hebben gehad.

Het memory management van win 98 kan niet lekker overweg met meer dan

512MB, maar met wat prutsen misschien wel met 1GB. In een gemiddeld moederbord kon in januari 2001 maximaal 768MB.

Misschien bepaalt het kastje gewoon aan de hand van de checksum welke film er gespeeld moet worden. Dat doen P2P programma's tegenwoordig ook ;-)

Dat zou wel mooi zijn :-) Blijft de vraag, wie heeft nou wie opgelicht en wie wist ervan, en wie was het slachtoffer?

--
Met vriendelijke groet,

   Maarten Bakker.

Maarten Bakker escribío:

Je zoekt het in de goede hoek: en zoveel geheugen heb je niet nodig voor een paar mpeg'jes om de presentatietijd te vullen ;) Onderschat de toenmalige memorydisk's niet (géén compactflash of soortgelijk) -- een heel plak volgeprikt met geheugen al of niet solid state met een IDE-aansluiting en viceversa varianten. Welliswaar niet direct in winkels beschikbaar voor consumers, maar beschikbaar voor wie het wilde hebben.

USB 1.1 was 1.5 Mbps (Megabit per seconde), om precies te zijn.

Die DVD film in de kast waar je graag naar kijkt is 9.8 Megabit per seconde.

USB 2.0 redt 12 en 450MB/s

Niet vooruit te branden dus om beelden vanuit het niets mee te herconstrueren, realtime te laten becalculeren en toonbaar te maken als een vloeiend lopende film. En dat maal 16? *ROTFLMAO* Dat is toch wel wat veeleisender dan gewoon 3d rendering, zachtjes uitgedrukt. Dan werk je ook met voorgedefinieerde figuren/vormen, kleuren, belichting en materialen, kort door de bocht.

Je kent ze vast wel, van die gimmick filmpjes die soms krijgt toegestuurd om te lachen door vrienden of van leuke site's op internet die een paar/drietal minuten duren en zo'n ~5MB in grootte zijn.

Zeg dat ze dan in verhouding 34MB zouden zijn voor een presentatie van

20 minuten, maal 16, kom je op zo'n 544MB.

Past aardig.

Pay-Per-View bestond toen ook al, je zenderselectie op 'n card, over de grote natte plas.

Cliché