poczatki

serQ napisał(a):

Pierwsze i najważniejsze to unikaj napięć ponad 24V. Po drugie na siłę się niczego nie nauczysz, na razie ucz się teorii zastanawiając się jaki problem (dział) Cie interesuje, jeżeli coś takiego znajdziesz to żuć tematem na grupę to coś podpowiemy.

Użytkownik serQ napisał:

Przepraszam, kolego, że cierpko - ale JAK W KAŻDEJ PORZĄDNEJ UCZELNI praktyki nabywa się SAMEMU. Na siłe to uczyli tego w technikum - nie umiales lutowac, to nie zrobiles pracy samodzielnie i miales szczescie jak obroniles. (Przynajmniej w mojej szkole nie bylo takich przypadkow na moim roku). Studia NIE są obowiązkowe. To są STUDIA nie szkółka średnia - tam się studiuje, czyt. szlifuje. Nie umiesz podstaw, to Twój problem - ale na pewno macie jakieś Koła Zainteresowań - a jak nie, to załóż takie - a jeśli władze nie będą przychylne to zmień uczelnię. Na zajęciach NIKT nie będzie Cię uczył podstaw. Tam już są zagadnienia zaawansowane. I na studia nikt Cię nie przymuszał - sam przyszedłeś. Prawda ? [ciach] eL eS

Roland napisal(a):

E tam.

Nieuprawniony wniosek.

Roland napisal(a):

Nie trzeba sie interesowac elektronika by pojsc na te studia i potem odczuwac satysfakcje z wykonywania tego zawodu.

Slusznie. Studia w miare latwe - jak ktos ma matematyke opanowana. Tylko inzynier z tego wychodzi ... mniej niz zero :-)

J.

J.F. napisal(a):

E tam.

Podziwiam Cie. Napiszę jak ja zaczynałem. Zawsze się interesowałem techniką. Rodzice potrafili to zrozumieć i pomimo uciążliwości jakie to sprawiało od najmłodszych lat cierpliwie wszystko znosili. Gwoździe nauczyłem się wbijać mniej więcej w wieku 3 lat. Ojciec przynosił do domu różne dziwne dla mnie wtedy mechanizmy. Rozkręcałem wszystko co było w domu. Potem próbowałem skręcać. Nie zawsze wychodziło. W okolicach 1 klasy podstawówki zrobiłem pierwszy elektromagnes. Nawinąłem na śrubę drut z transformatora. Wtedy też doszedłem do wniosku ze prąd to jest to co misie lubią najbardziej. W 7 klasie zrobiłem pierwszy działajacy wzmacniacz tranzystorowy. W międzyczasie jakieś mrugające lampki i inne piszczydełka. Potem długie lata nauki. Teraz robię to co lubię. Buduję urządzenia. Oczywiście nie sam. Koordynuję budowę. Opracowuję technologię. Pilnuję czy dokumentacja jest zrobiona tak jak ja chcę. Czasami siadam do lutownicy, czasami staję przy tokarce albo innej maszynie . Bardzo lubię tworzyć rzeczy nowe. Zawsze należy robić to co się lubi. Tylko wtedy można osiągnąć sukces. Jednak nie wyobrażam sobie sytuacji w której o wyborze pasji i zawodu decyduje się w wieku dwudziestu lat. Teraz są inne czasy. kiedyś na młodego inżyniera bez względu na to czy coś potrafi czekała jakaś posada. Teraz bez koneksji lub pasji jest się nikim. Czyba że sie jest nieprzeciętnym. Wtedy nie ma ograniczeń. Nieprzeciętny musi odnieść sukces. Nie można odrobić kilunastu lat w kilka, zwłaszcza przy braku zainteresowania. Na kity i inne pierdółki dla Ciebie jest za późno. Zweryfikuj swoje zainteresowania. Masz jeszcze czas. Za kilka lat może być po ptokach. Zostaniesz inżynierem sprzedawcą w sklepie z żarówkami. Szkoda życia. Oczywiście nie można wykluczyc że jesteś nieoszlifowanym diamentem, ale to Ty musisz się zweryfikować sam. Tomek ps. Najgorszy rodzaj sabotażu to zaszkodzić sobie.

No - na elektronice to 50% dochodzilo do tego wniosku po pierwszym kolokwium ... z analizy matematycznej :-)

J.

J.F. napisal(a):

Analiza byla prosta. Dla mnie pierwszym szokiem na studiach byl od razu pierwszy wyklad - z algebry, gdzie szly grupy, ciała, itd. A jako najbardziej meczaca wspominam laborke z PM (podstaw miernictwa). Wszystkie nastepne, lacznie z Ukladami z panem Cold to byl juz pryszcz.

Rozwinalem wyobraznie wtedy - 6 wymiarow czasem jeszcze obejmowalem :-)

Ciekawe - u mnie na roku tez metrologia stanowila problem dla sporej ilosci osob. Teoria i praktyka. Nie wiem czemu .. brak oswojenia ?

J.